Digitafel

Het verhaal vordert. Het plezier groeit, het is of we Luuks avontuur zelf beleven…

Als supporters en trouwe volgers krijgen jullie een weer een exclusief hapje van het verhaal.:)  Het is nog in het begin, maar het is wel een heel belangrijk moment: hoe Luuk in zijn tekening terechtkomt. Zijn vader heeft tot diep in de nacht aan een uitvinding gewerkt: met zijn ‘digitafel’ wil hij de stap van twee- naar driedimensionaal maken. Het is een tafel, die opengeklapt kan worden. Er verschijnt een beeldscherm. Het is een ‘touchscreen’, waarop je (net als op een smartphone of tablet) met je vingers kunt inzoomen. Hieronder het ontwerp van Aaron.

De digitafel, ‘schetsontwerp’ door Aaron

En door Jochem geschilderd

Luuk staat ‘s morgens als eerste op, komt in de kamer en ziet dat de ‘digitafel’ openstaat. En wat doe je dan als nieuwsgierige jongen…

…
De tafel is opengeklapt. De computer staat zelfs nog aan. Op het ‘tafelscherm’ beweegt de schermbeveiliging. Wat ziet het er toch cool uit.

Ik raak het scherm aan. ‘Voer tekeningen in’ staat er met een pijl. Ik zoek mijn schetsboek. Aan de zijkant zit een knop waar ‘open/dicht’ op staat. Ik druk op de toets en er komt een plateau uit de gleuf, net zoals bij een cd apparaat. Ik leg mijn schetsboek erop. Het verdwijnt in de tafel.
Er klinken geluiden, de computer in de tafel is aan het scannen en laden. Na een paar seconden verschijnt één van mijn tekeningen op het scherm. Wow, wat een mooi landschap was dat toch!

‘Zoom in met je handen’, staat er boven het beeld. Ik doe het. Ik kan er net bij door over de tafel te buigen. Het landschap wordt groter. Ik ga ermee door totdat het niet verder gaat. Het scherm is helemaal groen van het gras, alsof we een gazonnetje op de tafel hebben.
Op het scherm verschijn de tekst:
‘Doe je de handschoenen aan. Ga op het scherm staan en druk op start.’
Ik doe het.
‘Zoom verder in door met je handschoenen de lijnen naar de zijkant te bewegen.”
Daar sta ik, op de tafel in de woonkamer, met twee witte handschoenen op het scherm te vegen. Als ik met mijn armen links en rechts de zijkanten van het scherm bereik, staat er in beeld:
“Beweeg je handschoenen langzaam de lucht in”

En dan gebeurt het. Alsof het gras aan mijn handschoenen kleeft gaat het mee, traag links en rechts langs mijn benen. Ik zit nog gehurkt, en ga langzaam omhoog. Het landschap beweegt mee als een lijn om me heen. Ik sta nu recht met de armen links en rechts uitgespreid. Ik voel me net een vogelverschrikker. Mijn armen gaan langzaam verder omhoog. Inmiddels is er niet alleen gras maar ook lucht te zien. Ik ga met mijn armen verder de lucht in. Langzaam word ik omsloten door het getekende landschap. Boven mijn hoofd breng ik mijn handen samen. De handschoenen plakken tegen elkaar. Alles begint te trillen. Het suist om me heen. Ik word duizelig. Ik wil mijn handen boven mijn hoofd losmaken, maar ik krijg ze niet meer los. Het enige wat ik kan doen is mijn handen uit de handschoenen halen, om mijn armen weer naar beneden te krijgen. Ik moet heel veel kracht zetten om mijn vingers los te krijgen. Net als ik denk dat het me niet gaat lukken, schieten de handschoenen los. Wat een opluchting!  De aan elkaar geplakte handschoenen vallen op de grond.
Ik kijk om me heen. Waar ben ik?

Wordt vervolgd…